ظاهر عجیب و غریب ماهی‌ های اعماق دریا تا حد زیادی به‌دلیل شرایط محیطی خاصی است که در آن زندگی می‌کنند. اعماق اقیانوس با نور کم و در برخی موارد، بدون نور، فشار بالا، دسترسی کم به غذا و دمای سرد همراه است. بدین ترتیب برای زنده ماندن در این اکوسیستم سخت، ماهی های اعماق دریا سازگاری‌های منحصر به‌فردی با محیط ایجاد کرده‌اند.

یکی از این سازگاری‌ها، توسعه فک‌های خاص برای شکار طعمه است. ماهی‌ های اعماق دریا مانند افعی ماهی اسلون دارای آرواره‌های عظیم با دندان‌های تیغ‌دار هستند که می‌توانند پنهان شوند و در موقعیت مناسب طعمه را شکار کنند. علاوه بر آن، ماهی‌های دیگر مانند مارماهی پلیکان، از دهانی برخوردار هستند که می‌تواند طعمه‌های بزرگی که در بیابان‌های غذایی اعماق دریا یافت می‌شوند را شکار کرده و ببلعند.

بیش از ۷۵ درصد ماهی‌ های اعماق دریا فاقد توانایی تولید نور از خود هستند. در این میان، برخی از ماهی‌ها، مانند سگ دریایی سیاه ماده یا ماهی‌ انگلر از نور درخشنده‌ای که در انتهای بخش متصل به سر خود قرار دارند، برای جذب طعمه استفاده می‌کنند. بیولومینساس (شب‌تاب) هم‌چنین می‌تواند به‌عنوان یک مکانیزم پوشاننده برای مطابقت با نور اطراف و پنهان شدن از دشمنان احتمالی استفاده شود.

هم‌چنین محیط اعماق دریا نیز فشار زیادی وارد می‌کند که منجر به سازگاری‌هایی مانند بدن نرم و منعطف حباب‌ماهی‌ها است. حباب ماهی فاقد اسکلت قوی است که باعث می‌شود بدن این گونه در برابر فشار خردکننده اعماق دریا آسیب نبیند.

به طور کلی، ظاهر عجیب و فضایی شکل ماهی های اعماق دریا نتیجه سازگاری آنها برای زنده ماندن در شرایط شدید اعماق اقیانوس است. این سازگاری‌ها به آنها کمک می‌کند، غذا پیدا کنند، جفت جذب کنند، در برابر شکارچیان دفاع کرده و در محیطی رشد کنند که از آنچه که ما در خشکی به آن عادت داریم، بسیار متفاوت است.