چراغ سبز حوزه هنری به رقص و آواز!
در حالی که کیفیت مواجهه حوزه هنری به عنوان یکی از مهمترین سینماداران کشور با فیلم‌های مختلف هنوز یکی از سوژه‌های قابل بررسی در رسانه‌ها قلمداد می‌شود، اکران فیلم «آس و پاس» در سینما آزادی وجه تازه‌ای به این بررسی‌ها داده است.
شهر: ترکیب فیلم‌های در حال اکران همچنان در حال به روز شدن است و شاهد ورود آرام‌آرام فیلم‌های مدعی به میدان هستیم.
پس از دوران ترک‌تازی «فروشنده» و با فروکش کردن موج استقبال از این فیلم حالا فیلم‌های دیگر چرخه اکران در سینماهای کشور فرصت عرض اندام پیدا کرده و پس از دو فیلم «متولد 65» و «یتیم‌خانه ایران» حالا فیلم تازه‌نفس نرگس آبیار هم به میدان آمده است.
فیلم «نفس» ظرفیت‌های بالایی برای دیده شدن در جغرافیای سینمای ایران دارد و در آینده بیشتر از آن خواهیم نوشت اما باید کمی صبر کنیم و منتظر بازخوردهای اولیه فیلم در اکران عمومی باشیم. از دست ندهید؛ یک عاشقانه آرام
در میان فیلم‌های سینمایی هستند آثاری که نمی‌توان آنها را شاهکار دانست و بعید است بتوان دورنمایی از ماندگاری در حافظه جمعی علاقمندان سینمای ایران برای آنها متصور بود، اما در عین حال آنقدر آثار سالم و بی‌ادعایی هستند که به راحتی می‌توان از تماشای آنها لذت برد و آن را به دیگران هم پیشنهاد داد.
«متولد 65» اولین تجربه کارگردانی مجید توکلی از این دست آثار است. فیلمی که بعد از رونمایی در جشنواره فیلم فجر برخی منتقدان ساختار آن را تلویزیونی توصیف کردند و برخی دیگر ترجیح دادند درباره آن سکوت کنند اما عده‌ای هم بودند که هم فیلم را دوست داشتند و هم به رغم برخی ایرادات و انتقادات، آن را تجربه موفق برای کارگردان جوانش توصیف کردند.
حالا شما هم می‌توانید بدون توجه به نظر این دو طیف خود سراغ فیلم بروید و از تجربه مواجهه با آن لذت ببرید. فیلم حتما از نظر داستانی و ساختاری می‌توانست بسیار بسیار بهتر از آن چیزی که امروز بر پرده است باشد اما مطمئن باشید قرار نیست با یک اثر دم دستی و بدون دغدغه مواجه شوید.
این نکته را هم مدنظر داشته باشید که بازیگر مرد نقش اصلی این فیلم همان جوانی است که هفته گذشته او را به عنوان ستاره تازه سینمای ایران معرفی کردیم. بازی پدرام شریفی در «متولد 65» یکی از دلایل طرح این ادعا بود!
بد نیست بدانید؛ «فروشنده» در چند قدمی صدرنشینی
رقابت در جدول پرفروش‌ترین فیلم‌های سال سروشکل جالبی به خود گرفته و فیلم تلخ «فروشنده» با رقابتی تنگاتنگ با دو فیلم طنز در چند قدمی صدرنشینی در جدول قرار دارد.
فیلم تازه اصغر فرهادی طی هفته گذشته با عبور از مرز فروش 13 میلیارد تومان توانست به یک قدمی دو فیلم «50 کیلو آلبالو» و «من سالوادور نیستم» برسد که هر کدام با حدود 13 میلیارد و نیم عنوان پرفروش‌ترین فیلم‌های امسال سینمای ایران را از آن خود دارند.
فیلم «فروشنده» اما در حالی به این دو فیلم نزدیک شده است که با متوسط فروش 600 میلیون تومان در هفته، همچنان صدرنشین جدول فروش هفتگی سینمای ایران است. اگر فیلم فرهادی این مسیر را ادامه دهد دور از ذهن نیست که تا دو هفته دیگر که بازه زمانی فروش این فیلم به پایان می‌رسد شاهد ثبت رقم فروش 14 میلیاردی در گیشه این فیلم باشیم و این به معنای آن است که اصغر فرهادی باردیگر در کنار تحسین منتقدان سینمایی توانسته دل از مخاطبان سینمای ایران هم ببرد.
نکته ویژه؛ چراغ سبز حوزه هنری به رقص و آواز!
«لانتوری» و «خشکسالی و دروغ» را باید دیده باشید و در جریان اخبار اکران آنها بوده باشید تا بدانید این خبر چقدر عجیب است؛ «آغاز فروش بلیط فیلم سینمایی آس و پاس در سینما آزادی»!
سینمای آزادی یکی از کلیدی‌ترین سینماهای تحت مدیریت حوزه هنری است که در سال‌های اخیر اکران یا عدم اکران فیلم‌ها در‌آن از سوی رسانه‌ها شاخص‌ترین ملاک برای ارزیابی موضع مدیران این نهاد فرهنگی در تحریم فیلم‌های سینمایی قلمداد می‌شود.
اینکه سینمایی با 5 سالن مجهز برخی فیلم‌های مهم روز را از جدول اکران خود کنار می‌گذارد هم قطعا معنایی جز این نمی‌تواند داشته باشد.
حالا به یاد بیاورید که مسئولان حوزه در پاسخ به چرایی جای خالی فیلم‌هایی مانند «لانتوری» و «خشکسالی و دروغ» در جدول اکران سینما آزادی به محتوای «نامناسب» این آثار استناد کرده و اظهارکرده‌اند که این «حق» یک سینمادار است که «هر فیلمی» را اکران نکند!
با این تفاسیر چگونه می‌توان قرار گرفتن «آس و پاس» در جدول اکران سینما آزادی را توجیه کرد!؟ آیا حوزه هنری می‌تواند دلیلی برای حمایت از فیلمی سخیف و سراسر رقص و آواز آن هم همزمان با ایام ماه صفر داشته باشد؟
چهره ویژه؛ ابوالقاسم طالبی
این از ویژگی‌های خاص برخی فیلمسازان است که چه بخواهند و چه نخواهند همواره جلوتر از آثارشان دیده می‌شوند و از معبر کارنامه و اظهارات خودشان باید با فیلم‌هایشان مواجه شویم.
ابوالقاسم طالبی یکی از خاص‌ترین نمونه‌های این دست فیلمسازان است. کارگردانی که حتی حضورش در برنامه تلویزیونی«هفت» بیشتر سروشکل صاحبخانه و میزبانی دارد و کمتر می‌توان او را در قامت مهمان تصور کرد!
حالا طالبی یکی دیگر از فیلم‌های پرحاشیه، خبرساز و مهمش را روانه پرده سینماها کرده است. «یتیم‌خانه ایران» از آن دست فیلم‌هایی است که فارغ از آنکه خوب یا بد بدانیم‌شان نمی‌توان چشم بر اهمیت آنها بست. طالبی خود هم می‌داند که بیش از سینما و فیلم ساختن دغدغه «طرح موضوع» دارد و به همین دلیل هم پیش از مواجهه با هر فیلم و اثرش این سوال پیش می‌آید که طالبی این‌بار به دنبال طرح چه موضوعی است؟
آنچه فیلم تازه طالبی دست روی آن گذاشته حتما از موضوعات حساس تاریخ معاصر ایران است و بعدها بیشتر درباره آن خواهیم شنید. این هم الزاما به معنای خوب بودن «یتیم‌خانه ایران» نیست که درباره کیفیت فیلم گفتنی‌ها بسیار است.
فعلن به همین اندازه بسنده می‌کنیم که برخلاف «تاریخ»، «سیاست» تاریخ مصرف دارد و این واقعیتی کلیدی برای قضاوت درباره ماندگاری یک اثر سینمایی محسوب می‌شود.
